Tulimyrsky
[1]
"Muistan, kuinka katsoin sinä yönä ulos ikkunasta.
Meri oli tyyni, ja taivaan tähtiä peitti ohut, harsomainen sumu.
Ranta oli hiljaisempi kuin koskaan, mutta minä en saanut unta.
Katselin lintujen värisevän oksillaan;
ihmettelin miksi ne ovat niin levottomia, aivan kuin olisivat odottaneet jotain.
Myöhemmin ymmärsin, että kuolema oli kuiskannut niille, aivan kuten se olisi kuiskannut meillekin jos olisimme osanneet sen kieltä."
[2]
"Aamun vielä viipyessä he saapuivat.
Kuusi pitkää ja kapeaa,
kauniisti koristeltua laivaa piirtyi sumuun alle virstan päässä siitä ikkunasta,
josta minä niitä katselin.
Seurasin, kuinka aseistetut miehet yksi toisensa jälkeen kahlasivat rantaan ja sytyttivät tulen soihtuihinsa;
ja he olivat ensin vaiti, yhtä hiljaa kuin rantakin.
Sammutin kynttilän ikkunaltani toivoen että miehet eivät olleet huomanneet minua, ja pakenin."
Aseet esiin! Soihdut esiin! Nyt menkää ja tuhotkaa! Kaikki polttakaa!
Sääliä ei ansaita, jokainen asukas surmatkaa!
Jätitte kotinne kostaaksenne, se tehkää ja täyttäkää kohtalonne!
Tahdoitte verta, nyt siihen itsenne tahrikaa!
Meri peilaa korkeita liekkejä, lohikäärmeet lepäävät ylpeinä kaiken keskellä.
Katselevat hävitystä, seuraavat tappajan kirvestä ja miekkaa.
Joku pakenee, repii nuolen selästään. Niin moni verivanaan hukkuu.
Meri peilaa korkeita liekkejä, aurinko tulen mustaan henkeen peittyy.
Niin nousee… tulimyrsky!
Mustaa verta sylkee!
Taivaan maalaa… tulimyrsky!
Liekein maata nylkee!
[3]
"Se oli kostoretki, vaikka en tiennyt sitä vielä silloin.
Miehet olivat kotoisin siitä samasta kylästä, kaukaa meren toiselta rannalta,
johon me olimme vuotta aiemmin hyökänneet…
ja minä muistan, kuinka yksi heistä oli silloin jäänyt tekemään kauppaa kanssamme;
luopio, joka ei halunnut palata omiensa luo,
ja me ostimme häneltä avaimet hänen kansansa hävittämiseen."
Ryöstäkää! Raiskatkaa!
Aamu valkenee kaukana.
Matkojen takana jo miehet miekkoinensa.
Ei näy ihmistä täällä.
Suojaa vailla on kylä, ei sitä kukaan aavista.
Hyökkäyksen nopean sarastus lähettää, jo talo toisensa jälkeen palaa.
Päivä lyhyt monelle lie. Sen jokainen muistaa mistä myöhemmin kerrotaan.
Kun hän saapui, kun hän katsoi kattojen palavan, näki rakkaiden kaatuvan.
Ei aseita laskettu. Kuolevan suulla se mistä he tulivat.
[4]
"Ei heillä paljon eloonjääneitä ollut.
Taistelutahtoa heillä kuitenkin oli, ja uusia miekkoja saattoi aina takoa.
Talven ja kevään kestäessä he rakensivat kuusi upeinta koskaan näkemääni laivaa,
ja kokosivat niihin miehiä kaikista heille suopeista naapurikylistä,
kolmenkymmentä väkivahvaa pohjanmiestä kuhunkin.
Heidän laivansa eivät pelänneet merta, ja miehet itse eivät pelänneet mitään."
Niin miehet matkalleen saatetaan.
Ja väki rannalla odottaa, kenties peloissaan.
Huuto kauas jo kiirii, nyt soutakaa!
Niin täynnä uhoa nuoret hetkeään vartovat.
Kunnes salmen suulla tyhjästä myrsky nousee.
Vaivatta repii vahvankin kannelta aaltoihin.
Pohjatuulelle Orm jo raivoissaan huutaa.
Tätä laivaa et kaada! Miehet köysiin tarttukaa!
[5]
"Ehkä se oli joku heidän jumalistaan,
joka sai koko kesän rannikkoa piinanneen vimmaisen tuulen viimein laantumaan.
Eihän kukaan meistä arvannut, mikä tuho meitä sen tähden kohtaisi;
muistan vain jonkun kironneen sitä, kuinka karja pitää sumun takia koota takaisin aitaukseen.
Mutta linnut tiesivät, ja ne pysyivät vaiti, ja kuuntelivat."
Ei hiljaista rantaa niin.
Merta katso, tunne veden paino.
Mitä vihaa se päällään kantaa.
On niityillä vihreillä noilla rauha kuin kuolemassa.
Liike pysähtyy. Usva pelloilla raskaana makaa.
Pian päivä jo hämärtyy. Ei merelle näy.
Torilla jokunen kauppaansa vielä käy.
Osa kotiin kai aamulla jäänyt on.
Jossain lammas apeana heiniään syö.
Vierellä paimen nälkäinen ja levoton.
Sumu tiheä ei avita kenenkään matkaa.
Ei kukaan tiedä mitä meri matkaan saa.
[6]
"Sinä yönä, kun sytytin kynttilän ikkunalleni…
se ei kavaltanut minua, vaikka uskon, että sen olisi pitänyt.
Muistan katsoneeni, kuinka soihtu toisensa jälkeen syttyi, mutta miehet itse odottivat jotain;
ja he keskustelivat.
Juoksin läheisille kukkuloille herättämättä ketään,
ja toivoin että he heräisivät itse ja tietäisivät paeta.
Eivät ne miehet minua tulleet hakemaan, eivätkä ketään niistä jotka pian saisivat surmansa."
Vimma katseista loistaa, pelon kohtaa.
Ja talo toisensa jälkeen palaa.
Ristin kantaja nyt verta kaavullaan.
Jos kultaa vain löytyy, se otetaan.
Ryöstäkää! Polttakaa! Tappakaa! Nyt kosto haetaan!
[7]
"Henkipatto, jota he etsivät, tuli aikoinaan rannoillemme pohjanmiesten ryöstöretken mukana,
yhteen niistä läheisistä kaupungeista joissa kauppamiehet usein käyvät.
Hän oli voimallinen soturi, mutta ei välittänyt maineesta, sillä kulta oli sokaissut hänet.
Ja hän saapui myöhemmin luoksemme,
tarjoten meille mahdollisuutta ryöstää hänen kansansa rikkaudet;
ja me maksoimme hänelle siitä tiedosta jonka hän meille antoi."
Niin teilleen mennyt kylän viimein löytää.
Miekka vyöteisillä lepää, auringossa välkehtii.
Tuopistaan juo, pitkään puhuu.
Moni puheesta luopion kiinnostuu.
Meren takaa jostain hän tänne saapui.
Meren taakse hän sukunsa jätti.
Hetken epäröi, palmikkoaan haroo.
Hän tuskin aikoo takaisin.
Suvullaan on rahaa, sen hän kertoo.
Ja sen kylänmies ahnas kuulee mielellään.
Vielä kuoppaansa lankeaa, sitä vielä ei tiedä.
Jokaisen petoksen kuolema lunastaa.
[8]
"Ja sinä aamuna, kun me olimme laskemassa vesille ja suuntaamassa kohti kanssamme kauppaa tehneen petturin kylää, hän lähti luotamme.
Näin hänet itse, kun hän oli kävellyt viimeiseltä talolta jo puolen virstaa antamamme kultasäkki harteillaan;
ja siksi tiedän, että nämä kyläämme myöhemmin hyökänneet miehet eivät häntä täältä koskaan löytäneet."
On veri luopion meidän!
Sen saamme vaikka kaikki pitäisi polttaa.
Saa siitä maksaa minkä myi.
Hornaan veljensä hylännyt joutaa.
Eikä kukaan sitä tiedä, ei voinut nähdä.
Kun jo kaukana maa haastoi typeryyden.
Päätöksen tarinalleen, häpeän hiljaisen sai.
[9]
"En tiedä, kuinka monta päivää lopulta vietin piilopaikassani, sillä palavien talojen yllä makaava musta savu peitti auringon; ja ne talot paloivat pitkään.
Ehkä he lähtivät laivoinensa jo samana iltana, mutta minä en uskaltanut palata kylään vielä silloin.
Ja rannalla oli edelleen hiljaista, kun tulimyrsky viimein laantui; mutta ihmiset olivat kuolleet, ja linnut olivat lentäneet pois."
Pian tanssivat liekit yksin.
Yksin jää kaunis ranta alle taivaan.
Hiljainen paikkaa haavojaan.
Niin matkaan laivat lasketaan.
Kiirii särkynyt ääni jossain.
Jossain mies yksin soutaessaan laulaa.
Taskut täynnä, kohti itää.
Tulen hehku näyttää öisen tien.
Niin tuuli kotiin meidät vie.
|
Огненный смерч
[1]
"Я помню, как в ту ночь смотрел из окна.
Море было спокойным, и звезды на небе были покрыты тонкой вуалью тумана.
Берег был спокойней, чем когда-либо, но я не мог спать.
Я наблюдал, как птицы дрожали на своих ветвях;
Я удивлялся, почему они так беспокойны, как будто они чего-то ждали.
Позднее я понял, что смерть прошептала им, точно так же прошептала бы она нам, если мы знали бы язык".
[2]
"Когда настало утро, они пришли.
Шесть длинных и узких,
Красиво украшенных кораблей показались в тумане менее чем в миле от окна,
Откуда я наблюдал за ними.
Я смотрел, как вооруженные люди один за другим вышли на берег и зажгли факелы;
Сначала они молчали, как молчит берег.
Я потушил свечу в окне, надеясь, что люди меня не заметили, и я убежал".
Поднимите оружие! Зажигайте факелы! А теперь идите и уничтожайте! Сжечь все!
Не жалейте никого, убейте каждого жителя!
Вы покинули свой дом, поклявшись, так сделайте это и определите свою судьбу!
Вы хотели крови, теперь вы получите ее!
В море отражается большое пламя, драконы гордо покоятся посреди него.
Они наблюдают за разрушением, топором убийцы и мечом.
Кто-то убегает, вырывая стрелу из своей спины. Так многие утонули в потоках крови.
В море отражается большое пламя, взошедшее солнце покрылось черным.
Так поднимается… огненный смерч!
Прольется черная кровь!
Небеса окрашиваются… в огненный смерч!
Сдирает шкуру пламенем с земли!
[3]
"Это был ответный набег, хотя я еще этого не знал.
Мужчины были из той же деревни, что
Далеко от другого морского берега,
На которую мы напали годом ранее…
И я помню, как один из них тогда остался, чтобы торговать с нами;
Ренегат, который не хотел возвращаться к своим,
И мы купили ему ключ к уничтожению его народа".
Забирайте добычу! Опустошайте все!
Утро было еще далеко.
Позади уже стояли мужчины с мечами.
Людей не было видно.
Деревня никем не защищена, но никто об этом не догадывается.
Настал рассвет, когда отправляемся в молниеносную атаку, после того, как сгорел один дом за другим.
Для многих это день будет коротким. Все запомнят, что будет сказано позже.
Когда он пришел и посмотрел на горящую крышу, он увидел, как его близкие гибнут.
Никто не опускал оружия. Я был на пороге смерти, когда они пришли.
[4]
"Немногие из них выжили.
Однако боевой дух не покинул их, и новые мечи всегда будут ковать.
В течение зимы и весны они построили шесть самых удивительных кораблей, которые я когда-либо видел, и собрали людей из всех своих соседей,
тридцать могучих, мужественных людей.
Их корабли не боялись моря, и сами люди ничего не боялись".
Так эти мужи ушли в поход.
И толпы ждут на берегу, возможно, в страхе.
Услышали крик издалека, гребите же!
Так много юных воинов ждут, когда настанет их час.
Пока в устье пролива не началась буря из ниоткуда.
Даже самых сильных утягивает за собой с легкостью.
Дракон северного ветра рычит, полный ярости.
Этот корабль вам не потопить! Хватайтесь за канаты!
[5]
Может быть, кто-то из их богов забрал мелодию ужасного ветра, который стал бичем всего берега.
Никто из нас не догадывался, что нас погубит;
Я помню, что кто-то кричал, как скот забился в ограде.
Но птицы все знали, по-прежнему молчали и слушали.
Берег неспокоен.
Посмотри на море, почувствуй тяжесть воды.
Оно несет неимоверный гнев.
На лугах – покой подобный смерти.
Все остановилось. Тяжелый туман лежит на тех полях.
Вскоре сумерки наступят. Моря не видно.
На площади базарной все еще торгуют.
Кажется, некоторые не выходили из дому поутру.
Где-то овцы жуют траву уныло.
Суетливый голодный пастух рядом стоит.
Густой туман – не помощник в путешествии.
Пути морские неведомы никому.
[6]
"В ту ночь, когда я зажег свечу на своем окне…
она не выдала меня, хотя я думал, что так произошло бы.
Помню, как один за другим загорались факелы, но сами люди ждали чего-то; и разговаривали.
Не поднимая никого, я побежал к ближайшим холмам, надеясь, что другие проснутся сами и смогут убежать.
Эти люди не пришли ни за мной, ни за кем из тех, кто вскоре погиб".
В глазах – ярость и страх.
И вспыхивает дом за домом.
Плащ крещеного теперь в крови.
Если найдут золото, его заберут.
Грабьте! Сжигайте! Убивайте! Мстите!
[7]
"Изменник, за которым гнались, оказался в одном из городов неподалеку на наших берегах, куда часто ездили торговцы.
Он был могучим воином, но ослепленный золотом, не думал он о своей славе.
Позже он пришел к нам, предложив ограбить свой богатый народ, и мы заплатили ему за сведения".
И, наконец, нашел странник деревню.
Меч его сверкает на солнце.
Выпивая, много говорил предатель.
Далеко из-за моря прибыл он.
Далеко за морем оставил он род свой.
Минутная нерешительность его, он теребит волосы.
Вряд ли он вернется домой.
Его род богат, как рассказал он.
Это то, что жадный крестьянин рад был услышать.
Не знал он, что к могиле своей идет он.
Его обман обернется ему смертью.
[8]
"Тем утром, когда мы отправились к деревне изменника, с которой торговали, он покинул нас.
Я сам его видел, когда он уже шел на полмили от последнего дома с мешком золота, что мы ему дали.
Поэтому я знаю, что те люди, что напали на нашу деревню, не нашли его".
Эта кровь предателя наша!
Это будет нашим, даже если мы всё спалим.
Ему придется заплатить за то, что продал.
Ад ждет того, кто бросил свой род.
Никто не знает об этом, и видеть не может.
Земля вдалеке – испытание для глупца.
В тихом позоре кончается его история.
[9]
"Я не знаю, как долго я просидел в укрытии, пока черный дым закрывал солнце над горящими домами; и дома эти еще долго горели.
Может быть, они уплыли в ту же ночь, но я не осмелился вернуться в деревню так скоро.
Огненный смерч, наконец-то, улегся, берег был спокоен; но люди были мертвы, и птицы улетели".
Лишь пламя танцует.
Прекрасный берег остался один под небесами.
Люди молча перевязывают раны.
И корабли ушли в плаванье.
Где-то вдалеке – голос прерывистый.
Услышь же песню человека, что гребет на лодке.
Карманы его полны, он отправился на восток.
Свет от огня указывает путь в ночи.
Ветер приведет нас домой.
Автор перевода - Abbath Occulta
|
